«منیره» هم مانند «شیوا» در دریا غرق شد

گروه سیاسی- می گویند، هیچ جا خانه خودم آدم نمی شود! هیچ جا اما گاهی خانه دیگر جایی برای زندگی نیست! باید بروی! به خانه دیگر یا سرزمین دیگر! هرچند آنجا هرگز خانه تو نمی شود و همیشه نگاهت به پشت سرت است امامجبور می شوی به رفتن و نماندن... اینکه از شهر و دیارت فرسنگ ها دور شوی برای پیدا کردن آنچه در سرزمین خودت نیافتی قلبت درد می گیرد. سینه ات می سوزد، چشمانت پرازاشک می شود، اضطراب و دلشوره می گیری ازسفر به سرزمینی که فقط از آن عکس دیده ای و  نه زبانشان را می دانی نه آداب و رسومشان را... فقط یک پناهنده ای و مهاجر که شاید تو را بپذیرند، شاید هم نه! از همه بدتر اینکه برای رسیدن به این ناکجاآباد دور از وطنت مجبوری دزدکی و یواشکی از کوه و جنگل و بیابان و آب بگذری تازه اگرهم بگذری!

به گزارش «شایانیوز»،داستان مهاجرت غم انگیز و تلخ است؛ قسمت غم انگیز تر این داستان برای کسانی است که هرگز به مقصد نمی رسند، رویای زندگی بهتر برایشان با مرگ به کابوس تبدیل می شود.

بارها اخبار تلخ غرق شدن قایق پناهجویان و یا مرگ آنها قبل از رسیدن به کشورمقصد را شنیده و خوانده ایم. ایران یکی از کشورهایی است که هر ساله تعداد زیادی مهاجر به اقصی نقاط جهان می فرستد اما مرگ پناهجویان ایرانی و زندگی تلخ آنها در کمپ های پناهجویان در میان اخبار ریزو درشت مختلف یا گم می شود و یا همه ترجیح می دهند ندیده و نشنیده از کنارآن بگذرند.

جایزه ای که به دستش نرسید

بهروز بوچانی، پناهجوی کرد ایرانی که در جزیره مانوس پاپا گینه نو زندگی می کند، برنده جایزه ادبیات ایالت ویکتوریا در شهر ملبورن استرالیا گردید. ارزش این جایزه ۱۰۰ هزار دالر استرالیایی (برابر با ۶۳ هزار یورو) است. با این حال، بوچانی نتوانست این جایزه را شخصا تحویل بگیرد. او از سال ۲۰۱۳ به این طرف اجازه ندارد که جزیره مانوس را ترک کند.او نیز یکی از هزاران پناهجوی دیگری است که برای ساختن یک زندگی بهتر رخت هجرت به تن کرده اما هنوز نتوانسته بسازدش. بوچانی کتابش را درباره مهاجران و مهاجرت نوشت از رنجشان و زندگیشان. او جایزه معتبری را برده اما برای گرفتن جایزه اش نتوانسته از چهار دیواری کمپ مهاجرین بیرون برود. حکایت او هم تلخ است. او گذشته ای ندارد، آینده ای که برای خود متصور نیست. به امید اینکه روزی بتواند یکی از رویاهایش را محقق کند زندگی می کند.

آرتین نیز زنده نماند

خبر غرق شدن خانواده کرد ایرانی در کانال مانش آنقدر تکان دهنده بود که هیچ کس نتوانست آن را نادیده بگیرد. از همه غم انگیز تر اینکه جسد کودک 15 ماهه نیز که گم شده مدتی بعد پیدا و به عکس یک روزنامه دیلی تلگراف تبدیل شد. واقعه آنقدر دردناک بود که بازتاب گسترده ای در ایران و جهان داشت.

خانواده ایران نژاد به امید ساختن زندگی بهتر دارو ندارشان را در این فروختند و 100 میلیون هم قرض گرفتند تا به فرانسه مهاجرت کنند اما آقا و خانم ایران نژاد و آنیتا 9 ساله وآرمین 6 ساله وآرتین 15 ماهه هرگز پایشان نه به فرانسه و نه هیچ خشکی دیگری نرسید.

سردار رسید اما بدون مهری

سال 99 سال سخت و تلخی بود؛ خانواده ایران نژاد و مهری نبی زاده پناهجویانی بودند که در این سال مرگشان تلخی روزهای سخت کرونایی را سخت و تلخ تر کرد.

مهری نبی زاده،پناهجوی کردی بود که به همراه همسرش سردار ابراهیم نژاد یعنی همسرش  و دو فرزندش برای همان زندگی بهتر تصمیم به مهاجرت به اروپا می گیرد. سردار و مهری برای مهاجرت به اروپا بعد از فروختن دارد وندارشان به تریکه می روند و مدتی در آنجا ساکن می شوند. دیگر ماندن در ترکیه جایز نبود، سردار دست و زن و دو فرزند خردسالش را می گیرد و از راه جنگل راهی یونان می شود تا بلکه ازآنجا به اروپا برسد اما راه طولانی و خشتگی و گرسنگی توان مهری را می گیرد و او مقابل چشمان دو فرزند و همسرش جان می دهد. سردار و دو فرزندش به کمپی در یونان فرستاده می شوند و به آینده ای نامعلوم چشم دوخته اند.

منیره هم نرسید

اما داستان ایرانی هایی که برای مهاجرت به جنگل و آب می زنند اما هرگز نمی رسند به مهری و خانواده ایران نژاد ختم نشده و نمی شود. داستان تلخ غرق شدن منیره حیدری دختر پناهجوی ایرانی در آب های یونان نیز تلخ و دردناک است. منیره هم برای مهاجرت ساکش را می بندد اما او هم هرگز به سرزمین رویاهایش نمی رسد. منیره هم کرد بود اهل کرمانشاه و 35 ساله؛ مردمان کرد هنوز زخم جنگ بر تنشان خوب نشده، حالشان خوب نیست برای همین می روند اما نمی رسند. می گویند جسدش هنوز پیدا نشده؛ منیره همراه 54 نفر دیگر در قایق بودند که موتورش خراب شد. 18 نفر جسدشان پیدا نشده و منیره یکی از این 18 نفر است.

داستان منیره و مهری و بهنام و ایران نژادها هرگز تمامی ندارد.یکی از ترس جنگ می رود یکی برای آزادی و دیگری هم برای آب و نان و چه غم بزرگی است که در سرزمین مادری و پدری ات آب و نانت نباشد و برایش جلای وطن کنی...